Jednym z najbardziej prawdopodobnych źródeł inspiracji dla mieszkańców wsi przy powstaniu sztuki wycinankarskiej była kultura Żydowska. Podczas Święta Tygodni Żydzi zdobili swoje domy wycinanymi z papieru ozdobami, które szczególnie eksponowano w oknach. Sprzedawali także papierowe ozdoby na targach i jarmarkach, co mogło wpłynąć na nieżydowską ludność, inspirując ją do tworzenia podobnych dekoracji. W efekcie, w połowie XIX wieku zaczęła rozwijać się tradycja wycinankarska na polskich wsiach.
Pierwotnie wycinanki nazywano „cackami”. Dopiero dzięki badaczom i kolekcjonerom ludowizny sztuka ta otrzymała nową nazwę, pod którą znana jest do dziś – jako wycinanki ludowe.
Stowarzyszenie Folkowisko konsekwentnie zajmuje się różnymi przejawami sztuki ludowej, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki pogranicza kultur. Wycinanka jest tutaj tematem niezwykle interesującym i bogatym w możliwości, które trudno opisać w kilku zdaniach. Obecnie powstaje ogólna koncepcja pracy z wycinanką, określająca jej unikatowy wyróżnik, który zamierzamy promować.
Wycinanki Zofii Majerskiej z lat 80tych XX wieku z Wielkich Oczu w zbiorach Muzeum Kresów w Lubaczowie.
Opracowanie tematu: Grzegorz Ciećka